OKTOBER 2015

Het ziet er naar uit dat orkaan Joaquin richting Chesapeake baai komt, en raad eens waar JoHo ligt. In het noorden van de Chesapeake baai, juist.
We gaan dus maar eens op zoek naar een goed beschut ankerplekje waar we deze storm veilig zouden moeten kunnen uitzitten.
Op de Sassafras rivier vinden we bij Fredericktown een goed plekje. Wij zijn blij dat we liggen, het is namelijk flink koud met veel regen, kortom pokkeweer. Zoveel regen dat we onze 200 liter watertank in minder dan 2 uurtje hebben gevuld. Ook de wind trekt behoorlijk aan, we meten 50 knopen max. Binnen branden de olielampen en wat kaarsen in potten, het is gezellig en warm. De bedden zijn opgedekt met dikke slaapzakken en die hebben we echt nodig, het kwik komt namelijk niet boven de 13 graden celcius overdag en 's avond is het 5 graden. Brrrrr.

Op 5 oktober vinden we het veilig genoeg om verder te varen. Orkaan Joaquin heeft zijn pad gewijzigd naar de Atlantische oceaan en zal waarschijnlijk niet meer terug naar de kust draaien, maar we plannen wel op goed beschutte ankerbaaien (het waait nog altijd 30 knopen). We vinden het tijd om zo snel mogelijk naar warmere oorden te verkassen.
Na wat wikken en wegen besluiten we toch weer in Annapolis te stoppen, niet iets nieuws maar wel een erg leuk stadje. Laat in de middag varen we Weems Creek binnen, we waren hier al eerder begin dit jaar. In de beschutte kreek bevinden zich de US-Navy-mooringballen waar je gratis gebruik mag maken als er geen storm op komst is. Laten wij nou geluk hebben, een voor een komen de Navy opleidings-zeilboten uit de kreek en wij vinden een vrije mooringbal. De enige die nog vrij is, iedereen stormt er op af nu deze weer vrij komen na de storm. Nu we toch hier zijn kunnen we net zo goed naar de Annapolis bootshow gaan, ook leuk.
De dagen voor de bootshow fietsen we naar het centrum en bekijken de opbouw. Iedere middag gaan we bij het marine-opleidingscentrum eten, goed en goedkoop! Verder kopen we een goede tweedehands licht weer Genua voor een redelijke prijs. Kunnen we weer iets van ons lijstje schappen.

Op donderdag 8 oktober, de eerste dag van de boatshow spreken we af met Toby en Sam, SY Sweet Chariot. Zij hebben gratis entree polsbandjes voor de gehele boatshow, maar ze gaan maar 1 dag, dus de andere dagen mogen wij ze gebruiken. Helemaal super, bedankt! Samen met hun vrienden spreken we af om elkaar rond vijf uur weer te zien voor een drankje bij Pussers (een heel bekende bar, van de gelijknamige rum, hier en in de Carieb).
Dus Toby en Sam en vrienden gaan de boatshow in en wij lopend die middag wat door het oude Annapolis, waar we tot onze verrassing stuiten op Lisa en Dave, SY Keola Kai. We babbelen even bij, snel wordt er nog een foto gemaakt door vrienden van Dave en Lisa en daarna gaat ieder weer zijn eigen weg. Aan het eind van de dag zien we Sam en Toby weer en we spreken af om een stop te maken in Deltaville om echt even bij te praten met zijn vieren en om naar de voortgang van Sweet Chariot te komen kijken.

Maar eerst de Annapolis Boatshow. "De grootste in de wereld...."; nou ja, daar zijn we snel klaar mee, die Amerikanen zijn nog nooit in Europa geweest. De Hiswa is al groter en bij Dusseldorf vallen ze helemaal in het niet. Neemt niet weg dat we op vrijdag 09 september al vroeg aan de poort staan. Ons doel vandaag is zoveel mogelijk te weten komen over en bezichtigen van catamarans en natuurlijk onze SailAdventures gidsen te promoten. We beginnen met de Gunboats en daarna werken we nog heel wat steigers af. Mijn favoriet is wel de Neel trimaran. Met 45 voet mooi compact en snel, de zeegang van een monohull, zonder het rollen... dat lijkt me wel wat. Maar de prijs van 550.000 dollar voor het basismodel schrikt wat af.
In de middag lunchen we weer bij de marine academie. Vandaag is het kip en pizza voor 11 dollar inclusief drinken voor twee (en geen avondeten, want de porties zijn gebaseerd op de marine-jongens en meisjes).
In de namiddag lopen we nog wat rond, bekijken nieuwe snufjes en speciale aanbiedingen, veelal oude wijn in nieuwe glazen, tegen zessen lopen we het terrein af om te kijken of we Janice en Rich nog bij de Pusser's (bar) zien. Wij zien ze niet en besluiten terug naar onze trouwe JoHo te gaan, wat een goede beslissing blijkt als we onderweg zijn. In de verte komt een angstaanjagend donkere lucht aan, onweer. Snel de fietsen in de bijboot en op de boot zetten, net als we alles opgeruimd en opgehangen hebben steekt de wind op en begint het te donderen en bliksen. Vanuit de donker lucht komt dan ook de regen, een stevige bui en veel wind.

De volgende dag is JoHo weer onderweg, het worden gelukkig korte en prettige daghops met mooi weer. Daar zijn we heel blij mee, want we zijn weer terug naar vier lagen kleding met rode neuzen, noordenwind is erg koud. JoHo hopt van kreek naar kreek. Bij Deltaville maken we de beloofde stop, maar Toby en Sam liggen helaas in de lappenmand. Ze zijn allebei snipverkouden en we blijven maar kort zodat ze weer het bed in kunnen. We spreken af dat we elkaar in Florida weer gaan ontmoeten, hopelijk bij Tammy en Jim (vorige eigenaren van Sweet Chariot).
Na Deltaville is ons plan om even in Portsmouth te stoppen voor een paar dagen. Daar hebben we namelijk een gratis dok. Op 15 oktober komen we hier aan, er is genoeg plaats aan het dok. Ik ga met mijn fiets het een en andere regelen voor John's verjaardag volgende maand. Bij de Walmart stuit ik flanellen lakens en wel in de uitverkoop. Twee setjes gaan met en heel veel boodschappen in de rugzakken. Met een rugzak op de rug en een op de buik en tassen aan het stuur rij ik weer in 30 minuten terug naar JoHo. De rest komt morgen wel denk ik nog.
Maar bij terugkomst zit het niet mee, omdat er een Rally georganiseerd is moeten wij de volgende ochtend voor 8 uur weg zijn. De gratis dokken zijn gereserveerd voor de rally deelnemers. Niet leuk, maar het is niet anders, we gaan door.

Via Facebook krijgen we van vrienden door dat er werkzaamheden zijn aan een spoorbrug verderop onze route. We worden gevolgd! Erg leuk te weten dat we dit niet voor niets schrijven.
De brug zou nog maar drie keer op een dag openen. Negen uur is de eerste opening daarna pas om 12 uur. JoHo is dus al voor achten weg uit Portsmouth. Jammer, we hadden hier nog graag een paar dagen gelegen maar het heeft niet zo mogen zijn. Gelukkig haddden we in Portsmouth en Norfolk al een stop gemaakt in het voorjaar.
Het blijft fascinerend dat je gewoon door een militair gebied kunt zeilen hier in het Norfolk-gebied. In Nederland is alles afgezet en beschermd, maar hier niet. We zijn nog maar net op weg als er uit luidspeakers rond een militair gebouw het Amerikaanse volkslied schald. Het echoed over het water. Dit zijn bijna Russische praktijken.
Als we achter ons kijken zien we dat we niet alleen zijn, een grote groep cruisers heeft het zelfde idee als wij, snel richting zuid waar het weer warmer is. Als we bij de sluis aankomen ligt de hele groep te wachten. Als de sluis opent is het net of we in Nederland zijn, iedereen wil zo snel mogelijk een goed plekje, dringen. We komen dus bijna als laatste de sluis in en de sluiswachter is minder netjes naar ons toe dan al onze voorgangers. Als blijkt dat mijn voorlijn (en die is best lang) net niet lang genoeg is mompelt hij 'damn French' en laat hij de lijn gewoon los, nou ja! John weet de boot toch langszij te krijgen zonder onze voorganger te rammen.
Na dit respectloze stukje van de sluiswachter besluiten we aan een gratis dok van Great Bridge/Chesapeake te blijven liggen voor de rest van de dag, tussen sluis en brug. Lekker de benen strekken en wat boodschappen doen. Het is best een drukke en grote plaats, wat wij niet hadden gedacht. Bij de Japanner hebben we een pre-verjaardags lunch van John, met all-you-can-eat sushi voor 12 dollar, hemels. Buiten is het ondertussen gaan druilen en dit blijft zo voor de rest van de dag. Ondanks het weer ga ik toch mijn was bij een wasserette doen, ik weet niet wanneer de volgende zal zijn.

Zaterdag 17 september gaan we vroeg in de ochtend verder. Herfst is al goed zichtbaar, de ochtenddampen stijgen op van de zijkanten. Net voor de brug opengaat komt er een groot vrachtschip aan, welke ruzie heeft met dezelfde sluiswacht als wij gister, de sluiswachter verteld de schipper wel even hoe hij moet varen. Joho blijft netjes liggen tot hij paseert, het schip is zwaar beladen en kan niet sneller dan vier knopen.
Wij blijven tot het eind van de dag achter deze 'barge' varen tot de plek in zicht komt waar wij voor het donker willen ankeren. Op een plek waar de Intracoastal Waterway wat breder is passeren wij hem. De zon is al onder aan het gaan als we in de buurt van onze ankerplaats zwermen vogels in de lucht zien dansen. In lange zwarte slingers zwermen ze voor onze boot langs, het lijkt wel een scene uit een BBC-natuur film te zijn. Prachtig. Net voor de zon onder is hebben we ons anker uitgegooid. Tijd voor avondeten.

Vanaf de volgende dag wijken we af van de Intracoastal Waterway, wij willen naar de Outer Banks en nemen daarmee de 'alternatieve' route. Dit is een gebied dat wat op onze Waddeneilanden lijkt, maar dan met wat minder verval. Ons eerste eiland is Roanoke, waar ze een gratis dok in het plaatsje Manteo hebben. Hier onmoeten we Greta en Hans, een voormalig Nederlands stel dat naar Amerika is geemigreerd in de jaren '80. Super leuke mensen met hun veertien jarig oude hond Kobus die hun huis aan het vasteland in Noord Carolina hebben, ieder jaar gaan ze met hun bootje een rondje Outer Banks doen.
Ook gaan we naar Fort Raleigh National Historic Site. Hier werd in 1585 een dorpje gevestigd door de Engelsen, dat 5 jaar later verdwenen is. Dit plaatsje is bekend als de "Verloren Kolonie". Niemand weet wat er met de 116 mensen is gebeurd. Tot op de dag van vandaag wordt hier onderzoek naar gedaan.
In de middag bekijken we de Roanoke moeras vuurtoren en het maritiem museumpje. Onze gasfles laten we hier vullen, nog niet echt nodig, maar lekker dichtbij.
Het weer ziet er goed uit dus morgen gaan we verder.

Laat in de middag van 21 oktober lopen we het kanaal van Ocracoke eiland binnen. Deze leidt naar het erg beschutte Silver Lake waar JoHo voor anker wordt gelegd. Wij zijn de enige voor anker liggende boot, de rest van de boten liggen allemaal in marinas. Die is hier dan ook erg goedkoop, 1,25 dollar per voet, voor ons dus iets meer dan 50 dollar per nacht.
De binnenhaven is kleiner dan we hadden gedacht en vrij ondiep op sommige plekken, verzand door het forse schroefwater van de veren. We liggen wel goed, zelfs van een grote autoveerboot die om de 2 uur de haven binnen komt varen hebben we geen enkele last.
Na een goede nachtrust laden we onze fietsen in de bijboot. Hop naar de kant. Lekker een stuk fietsen naar Cape Hatteras National Seashore. Hier stoppen we langs de Atlantische Oceaan kant. Overal zien we mensen vissen, oktober is de viscompetitie maand in Ocracoke. Na een frisse neus gehaald te hebben fietsen we weer terug naar Silver Lake. Ook hier stoppen we bij de vuurtoren en wat andere toeristische punten zoals het Britsche kerkhof en het Blackbeard gebied. Dit gebied is echt de moeite waard om te bezoeken.

Vanaf Ocracoke pikken we de ICW weer op en gaan langzaam richting zuid. Het loopt tegen Halloween en overal zien we huizen en winkels versierd. Heel grappig vooral alle heksen die tegen huizen en palen zijn gevlogen. JoHo blijft de komende tijd richting het zuiden zeilen, met hier en daar en tussenstop.