MAART 2015

Het is zondag, de eerste van de maand en onze ankerplaats is nog steeds Miami Beach. Tegen de middag maken we ons klaar om aan land te gaan.
Zondag is zien en gezien worden in Miami South Beach. Wij doen hier gezellig aan mee en wandelen -flaneren zoals ze het hier noemen- over de boulevard met zijn verscheidenheid aan terrasjes. We zien genoeg vreemde vogels, drag queens, nog exotischer vogels en hele mooie dure auto's... De muziek varieert van trance, via ambient tot cubaans. Aangezien het oog ook wat wil wordt dit alles opgeleukt met danser(esje)s. In drankjes is er nog meer variatie.
Het is wel een dag van uitersten. Van arme sloebers die een maaltje uit de prullebak scoren tot -zeer- welgestelden die worden rondgereden in Bentley's of flaneren met cosmetisch bewerkte vrouwen, mannen met 6-packs (origineel voor zover ik kan zien), er is voor ieder wat wils deze zondag.

Dagen daarna wordt onze JoHo weer bevoorraad. Het weer speelt mee en met Caribeda Mark maken we de afspraak dat we vanaf onze boot hem wel verder kunnen helpen als hij ons nodig heeft in de toekomst.
In de middag van 4 maart vertrekken we via het Government kanaal naar de Strait of Florida. Net voordat we de Miami wateren verlaten zetten we de zeilen op. Het grootzeil is gereefd, zo zeilen we de Straat van Florida in. De golven zijn vrij kort, de wind komt nog niet helemaal uit de goede hoek maar dat zou veranderen volgens het weerbericht. De volle maan is er al vroeg. De wind wakkert behoorlijk aan bij schemer, JoHo beukt de golven in als we de golfstroom oppikken.
Hoog aan de wind beuken we met een snelheid van rond de negen knopen omhoog richting de Bahamas, hebben dus behoorlijk wat stroming mee. Laat in de avond horen we in de verte een ronkend geluid van een motor, maar er is niets te zien. Ineens is er een zwarte schim naast JoHo. Door het maanlicht zien we dat het de US kustwacht is. Ze blijven minstens 5 minuten op onze hoogte hangen en maken daarna rechts om keer, zonder een woord met ons te wisselen op de VHF16. Rare jongens die Amerikanen.
De wind wakkert later nog behoorlijk aan, het beuken wordt maar erger hoe verder we de Golfstroom oppikken. JoHo stuift met ruim 9 knopen richting Bahamas, en da's geen feest. Het is nog donker als we de Bahama Bank opvaren bij Memory Rock, West End durven we niet aan in het donker. Eenmaal op de bank zijn de golven meteen een stuk vriendelijker. De snelheid blijft hoog, ruim 7 knopen.
We zeilen door tot laat in de middag en net voor de kust van West End Point van Little Abaco Island gooien we ons anker uit. Genieten nog even van de opkomende maan en verdwijnen daarna snel in ons mandje.

Na een goede nacht besluiten we de volgende dag door te zeilen. De nachtrust was wel verdiend na het draaien van een nachtwacht tijdens onze oversteek. Ons doel voor deze 6e maart wordt het onbewoonde Allans-Pensacola Cay. Eens twee aparte eilanden, nu een eiland door het toe doen van een orkaan.
Het is 3,5 uur zeilen als we ons anker in een 2 meter met gras bedekte bodem uitgooien. John zegt, "Eerst eens lunchen, dan het eiland verkennen", hongerige man...
Er schijnen nog overblijfselen van een US raket tracking station te zijn, nou wij hebben deze niet kunnen vinden.

De wind staat nog steeds goed daarom vertrekken we de volgende dag weer. We slaan een paar eilanden over, deze komen de volgende keer wel aan de beurt.
Onze zeiltocht brengt ons naar Manjack Cay. We pakeren JoHo bij Manjack Beach aan de zuidkant van het eiland. Dit eiland is bewoond, de bewoners zijn voormalige zeilers. Met het moto: "iedereen is welkom"; kijk, daar houden wij van. Er zijn wandelpaden op het eiland die goed onderhouden worden. Wat later in de middag lopen we via een van die paden naar Ocean beach aan de oost kant van het eiland.
Het eiland is zo mooi dat we besluiten nog een dag te blijven. We beginnen de dag met nog een rondje eiland. Via Coconut Beach lopen we naar de baai aan de noord kant en terug via de oceaan kant zo naar JoHo. Het landschap varieerd van jungle-bos, naar mangroven-paden en desolate witte bounty stranden. Bij terugkomst maken we kennis met een van de bewoners (en groot-eiland bezitters) van het eiland, Leslie en Bill. Daan en Maarten van de Lola, vrienden van ons, waren hier kind aan huis en paar jaar geleden. Ze hadden veel steun en hulp van Leslie en Bill in een hele moeilijke periode. Onze buren op de ankerplaats zijnr Jason SY Argo en Vincent en Megan SY Judy Anns Revenge.
Na een dagje op en neer naar Green Turtle cay (even inchecken) zijn we terug voor een volle maans feestje. Het kampvuur brand goed en langzaam druppelen de boters binnen. Jason heeft zijn gitaar en viool bij en Megan en Vincent zingen melancholische Missisippi liedjes. Hart-verscheurend mooi. Maar volgens Bill kan niks tippen aan de gouden stem van 'onze' Daan. Daar zijn wij het ook wel mee eens.
Tegen elven komt de maan op en gaan we een voor een terug naar onze boten. Het was een top avond.

De dagen die volgen brengen we eiland hoppend door. Op ieder eiland hebben we wel iets.
Op great Guana Cay gaan we samen met Will en zijn hond Raven van SY MeNorah en Lee en dochter Danielle SY Panga naar het beroemste concert van de Bahamas. The Barefoot man bij bar Nippers. Deze man met band komt ieder jaar spelen. Iedereen gaat uit zijn dak en dat op een vrijdag de 13e in een bar vol met Amerikanen...
In Marsh Harbour hebben we weer het Ierse St.Patricks Day. Op deze dag wordt de Beschermheilige van Ierland door Ieren overal ter wereld gevierd. Dus ook in Marsh Harbour met z'n kortste parade ter wereld. Alles en iedereen is in het groen. Zelfs de drankjes zijn verdaag groen, lekker zoet met veel rum. Alleen wij zijn niet in het groen, wij zijn in het oranje. Ergste is dat we meteen weten wat er fout is aan die kleur. Maar wanneer iemand tegen John zegt dat het hier gelukkig geen Belfast is merkt hij op dat oranje toch een van de kleuren in de Ierse vlag is... er wordt om gelachen en de sfeer is goed, tja wij houden ons van de domme... De parade duurt maar liefst 5 minuten, maar we hebben uren lol.

We zijn dus in de Bahamas, maar zelfs hier vind je Nederlanders.
Op de 22e worden door Bart en Marjolein uitgenodigd op Lubbers Cay. Dit mooie kleine eilandje ligt tegenover Elbow Cay waar wij met onze JoHo liggen. Met de bijboot varen naar het Prive dock van Bart. We worden door Bart, Marjolein en dochter Annemiek met een school-vriendin in Dilly Bay verwelkomt. Gezellig onder het genot van een drankje en later een zelfgemaakte pizza babbelen we over van alles en nog wat. De tijd vliegt voorbij.
De volgende dag komt Bart ons met zijn motorboot met 2x250pk motoren (wow!) ophalen voor nog een snel afscheids-drankje aan de wal. Super, alle omliggende zeilboten kijken om als Bart ons weer afzet en vervolgens terugvaart naar Dilly Bay. We vonden het geweldig en hebben nog dagen aanspraak op de ankerplaats vanwege onze James-Bond achtige aktie met die snelle spoedboot.
En dan is er Nicky met haar gezin, vrienden van Rene en Stacy van Sy Pipe Muh Bligh. Zij komt uit Nederland, woont al jaren in Canada en komt regelmatig naar de Bahamas waar haar man familie heeft wonen. Rene heeft deze afspraak geregeld. De eerste ontmoeting met Nicky en Larry is in de Curly Tail Bar in Marsh Harbour op 25 maart. Het klikt direct en we plannen een bbq aan boord JoHo voor de volgende dag. Helaas speelt het weer niet mee, dat is het boot leven. Maar niet getreurd, Nicky komt voor een happy hour drankje aan boord en daarna verkassen we gewoon alles naar het huurhuisje aan land om daar te bbq-en en waar we kennismaken met de dochters Victoria en Selena (Pien). Ook nu hebben we weer een geweldig avond, laat op de avond vertrekken we weer naar onze JoHo.

De laatste dagen van de maand brengen we door in Treasure Cay met zijn prachtig uitgestrekte strand en Marsh Harbour.
Op 30 maart worden we uitgenodigd aan boord van cat Alleycat, samen met Holli en John van cat Shiloh. Het lijkt wel of we van het ene feestje in het andere vallen. Wij kennen elkaar van het Caribische gebied. De laatste keer dat we elkaar zagen was zo'n dikke 2 jaar geleden. We memoreren dat de tijd toch snel gaat en wat hebben we een lol samen. Dit is nou zo leuk, je ontmoet mensen, daarna zie je elkaar een tijd niet en als je elkaar dan ontmoet heb je aan een paar uur niet genoeg. Dit leven brengt je toch weer (onverwachts) bij elkaar.
Wij vinden Marsh Harbour zelf niet veel, maar we hebben daar wel veel lol gehad met de mensen die er waren. We doen er de laatste inkopen, waarschijnlijk komen we hier voorlopig niet meer terug.