JUNI 2014

Het is begin juni, door omstandigheden gaan we terug naar Nederland. Voor hoe lang weten we nog niet. Iets verderop ligt het plaatsje Green Cove Springs waar veel boten worden achter gelaten voor orkaanseizoen, daar zal JoHo op de kant worden gezet. Maar voordat het zover is liggen we eerst nog midden in Jacksonville aan een gratis kade. Geweldig, ons uitzicht is Hooters, een Amerikaanse keten waar dames pikant gekleed je bedienen en verder zijn ze (wereld)beroemd om de kippenvleugeltjes...
Als wij met onze JoHo er aanmeren liggen er maar liefst drie andere boten, hieraan kan je zien dat het orkaanseizoen is. Normaal liggen de boten hier vijf rijen dik.
In Jacksonville zien we ook Richard en Kricket van (hun voormalige) zeilboot Crazy Kricket. Ze hebben hun boot dit jaar verkocht in Puerto Rico. Tegen zevenen komen ze ons ophalen voor een hapje en een drankje wat we doen bij hun favorite restaurant The Winecellar. Het eten is echt subliem, we genieten met volle teugen en praten tijdens de avond en het vervolg, een afzakkertje op JoHo lekker bij.

Na twee dagen aan de kade vertrekken we verder de St John's rivier op richting Green Cove Springs. In de tussentijd regelen we de vliegtickets terug naar Nederland en de huurauto en het hotel in Orlando. Dezelfde dag komen we nog aan in Green Cove Springs, het is wel laat in de avond. Voordat de zon werkelijk onder is vinden we een ankerplaatsje. Morgen gaan we op de bootyard kijken en onze afspraak bevestigen.

Vroeg de volgende ochtend als we ontwaken ziet het buiten letterlijk zwart van de muggen, op de netten aan de zij kant, in de cockpit, op alle muggengaasroosters. Ik blijf binnen, John rent wild zwaaiend met zijn armen naar de dinghy, maar dat helpt niet echt.
Langzaam maken we later die dag de boot muggenvrij en klaar voor het orkaan seizoen en ons vertrek. Alles wordt van buiten naar binnen gebracht, van zeilen tot buitenboord motoren. JoHo ziet er maar kaal uit zo.
Op 11 juni is het dan zover, JoHo wordt er vandaag uitgehaald en op het land gezet. Wij zijn al vroeg op, doen de laatste kleine dingetjes. Daarna is het wachten, wij staan als tweede boot op de lijst om er die dag uitgehaald te worden. Rond negen uur blijkt echter dat de travellift niet kan starten. Er moet een onderdeeltje gehaald worden en de verwachting is tegen het middaguur dat alles weer werkend is. Helaas, de reparatie loopt uit, JoHo moet blijven liggen aan de steiger. Wij besluiten tegen eenen dan toch maar aan te rijden naar Orlando.

De dagen die volgen verblijven we tot aan ons vertrek op 21 juni in de omgeving van Orlando. We rijden nog twee keer terug naar JoHo, dat is maar liefst 2,5 uur rijden, enkele reis. Lekker in de buurt volgens amerikanen... Alle afstanden zijn behoorlijk groot naar ons idee, maar je went er snel aan.
Ook doen we een dagje Disney, deze keer wordt het Magic Kingdom. Rond negenen lopen we naar binnen, 's nachts om een uur strompelen we er weer uit. Het was een mooie maar vermoeiende dag met lange rijen, prachtig parades en lichtshows en vuurwerk.
Op de valreep gaan we nog even langs Tammy en Jim van SY Sweet Chariot. In de middag krijgen deze ook nog onverwacht vrienden op bezoek en zo kan het gebeuren dat het zo gezellig is met zijn zessen dat het een latertje wordt. Wij mogen aan boord blijven slapen. De volgende morgen gaan we met zessen ontbijten, het is weer eens tijd om afscheid te nemen, maar deze keer 'for real'.

21 Juni rond drie in de middag leveren we onze huurauto in op het vliegveld van Orlando. Vanavond, 21/6 om 22:05 vertrekken we met Norwegian Airways naar Orlo, waar we een overstap naar Amsterdam hebben. We lummelen wat rond op het vliegveld totdat we kunnen inchecken, we zijn wat vroeg maar ja, die auto moest terug.
Rond zessen kunnen we door de controle posten, wat altijd meer tijd in beslag neemt. Nu is het wachten tot we aan boord kunnen. Rond half acht in de avond zien we de piloot aan komen lopen en vervolgens om 21:00 wat geirriteerd weg benen, hummm da's niet echt een goed teken. Tegen de tijd dat we hadden moet opstijgen, krijgen we de melding dat door technische problemen de vlucht wat verlaat zal zijn. Wat verlaat wordt 03:00, uiteindelijk 05:00 en het blijkt dat men dit al die tijd heeft geweten maar de passagiers niet naar hotels wilde brengen.
Dan zien we om 05:30 opeens een blik politie losgetrokken worden, ze worden verdekt opgesteld. Men is bang voor escalatie. Dat had zo maar gekund, mensen die je een hele nacht op een vliegveld laat hangen om vervolgens nog eens doodleuk een verdere vertraging te melden worden daar niet vrolijk van, maar er gebeurd niets.
Uiteindelijk de volgende ochtend om 07:00 worden alle passagiers naar een hotel gebracht....

Nou ja, hotel... Dit insect-o-tel midden in een slechte buurt blijkt ook nog eens een erg vies hotel te zijn. De kakkerlakken marcheren in colonne door de kamer, er ligt vies beddengoed, een douche kop die alles besproeit, behalve wat er voor staat... Gelukkig worden we over drie uur weer opgehaald.
Als blijkt dat het vliegtuig moet wachten op onderdelen uit England en we hier nog een nacht moeten slapen ook, verlaten wij direct met een taxi dit hotel. Hier blijven we niet. We pakken een hotel bij het vliegveld. Wat een verademing. Schoon, fris in een woord geweldig. Via het internet volgen wij de voortgang, dit is de enige manier om op de hoogte te blijven.
Na een goede nacht pakken we onze bagage en checken opnieuw in.
De planning is dat ons vliegtuig om 14:00 zal vertrekken. We missen hierdoor onze vlucht naar Amsterdam, maar daar hebben ze een oplossing voor. Bij aankomst in Oslo vliegen we eerst naar Stockholm (Zweden), hier moeten we overstappen naar Kopenhagen (Denemarken) waar we dan het laatste traject in gaan om in Amsterdam te komen. Het zal allemaal wel, we hebben zoiets van eerst maar eens in Oslo komen, dan zien we wel weer.
Ondertussen is het maandag middag 23 juni en staan we nog steeds op Orlando vliegveld, de vlucht wordt per uur uitgesteld. Laat in de middag breekt de hel los, zware regenval met hevige windvlagen zorgen er voor dat het vliegveld voor een uur totaal stil ligt.
Ook dat nog.
Uiteindelijk vliegen we toch naar Oslo, na een vertraging van maar liefst 46 uur.

De vlucht met de nieuwe Dreamliner verloopt verder goed. Maar bij aankomst in Oslo is er niemand te vinden van Norwegian Airways om de mensen op te vangen en te begeleiden naar hun volgende vlucht. Als dan ook nog eens blijkt dat onze bagage niet te vinden is worden wij niet blij. Eerst moeten we maar eens de balie van Norwegian vinden om te zien hoe wij nu in Amsterdam komen en tegelijk ons ongerief uiten naar Norwegian, wat een flut-maatschappij.
Onze aansluitingen naar Stockholm etcetera hebben we gemist, er zal toch weer iets nieuws moeten worden verzonnen en in nog een nacht in een hotel hebben we zeker geen trek. Na wat rondvragen komen we dan toch bij de balie uit. Hier worden we uit de hoogte behandeld, dat is ons tegen de haren instrijken. Wij zijn het goed zat. Als we onze onvrede even goed spuien blijkt er ineens van alles te kunnen. Binnen 1,5 uur vliegen we dus met KLM rechtstreeks naar Amsterdam. Ook hebben ze nu wel meteen onze bagage gevonden. Het kan dus enkel als je je tanden laat zien, jammer.
Wat zijn we blij als we goed in Amsterdam landen.

Wat wel erg leuk is is dat we net in Nederland zijn als Rene en Stacy van SY Pipe muh Bligh samen met Rene's mam Tiny nog even snel voor hun vertrek langs kunnen komen. Zoals gewoonlijk is het super-gezellig. We maken plannen om elkaar (hopelijk) volgend jaar weer ergens te zien.
Onze plannen zijn op dit ogenblik vrij onduidelijk. Als we naar JoHo teruggaan zal dat op zijn vroegst in December zijn. Of dat dan een vakantie wordt, of iets langer geen idee. In de tussentijd gaan we ons huisje opknappen en zien of we wat langer in Nederland gaan blijven.
We blijven jullie op de hoogte houden van onze plannen en wat er in ons leven gebeurd. Het zal alleen niet meer de vaste update iedere maand zijn, tot we weer voor langere tijd terug op JoHo zijn en weer gaan reizen.
Dus blijf ons volgen op onze website, Facebook of twitter.