Maart 2014

Met carnaval openen we de maand. Samen met Rene, Stacy, Lisa, Dave, en nieuwkomers LA en Susan van SY Genesis pakken we de bus voor de Tuesday Carnaval.
Maar we stranden in Marigot, waar alle bussen blijken te stoppen tijdens de Mardi Gras Parade daar. Er is geen vervoer tot na deze parade. Nou ja, geen straf, de parade is kleurrijk, alles en iedereen loopt mee op lokale muziek en voor de heren is er bier...
Na deze onverwachte traktatie gaan we (uiteindelijk toch) door naar Grand Case.

De dagen na deze goede start van maart is het dan eindelijk zover, hier hebben we maanden naar uitgekeken, De Heineken Regatta. Al onze plannen zijn hier voor verzet.
Wij gaan samen met Rene, Stacy, LA en Susan als crew mee op SY Ke Ola Kai (een Moody 46ft) met Dave en Lisa. We zijn ingedeeld in de Lottery Klasse en starten vrijdag 7 maart. Ben erg benieuwd, er was namelijk wat lichte onenigheid in de groep voordat afgelopen dagen. Gelukkig waren wij daar niet bij maar we hebben de verhalen van verschillende kanten mogen horen. Alles lijkt echter te zijn bijgelegd.
Op vrijdagochtend moeten we door de speciale brugopening voor regatta-deelnemers naar buiten. We kunnen extra punten scoren voor "goed gedrag", iedere ochtend staat er een jury punten te geven. Ke Ola Kai betekent Leven op de Zee in Hawaiaans, vandaar onze klederdracht en uitbundige stemming. Dan eenmaal buiten moeten we nog het grootzeil en genua nog verwisselen, dat was handiger geweest als dat al in de lagoon gebeurd zou zijn...
Alles wordt op het laatste moment geregeld en zelfs het race-comittee doet hier aan mee, 5 minuten voor vertrek weten we pas wat het racetraject gaat worden. Ergens in de verte klinkt ons startschot, wij zijn vertrokken. Dave, John, Rene en Lisa zijn in de cockpit, de rest hangt als balast over de reling. Onze eerste dag verloopt met veel hindernissen, gekibbel tussen Dave en Lisa, een blok dat breekt en gelukkig niemand raakt. Net voor het de finish scheurt de genua, dat is het einde van onze poging te finishen, we liggen namelijk lagerwal op 100 meter voor een rotsachtige kust. De motor moet aan (en de gezelligheid is even ver te zoeken). Ik heb wel mooie foto's en film van deze dag. Iedereen hoopt dat dit de eerste en gelijk de laatste dag van de Regatta is. Maar Dave en Lisa willen winnen dus morgen zijn we er weer, dit wordt dan wel zonder LA en Susan. Zij zijn het echt zat.

Dag twee regatta, John wisselt af met Stacy. Rene is het geharrewar zat en begint de boel te coordineren, probeert dat zonder Dave voor het hoofd te stoten en slaagt hierin wonderwel erg goed. Alleen tussen Dave en Lisa blijft er gekibbel, wat door ons allen overigens stoicijns wordt genegeerd.
Vandaag winnen we op punten, wat we niet goed begrijpen, we lagen vijfde of zesde in de race. Blijkt doordat we de eerste dag als laatste zijn geplaatst we een veel lagere handicap hebben gekregen... Daardoor gebeurd het dat als op dag drie eindigen als zesde met als totaal score de zesde plaats halen uit een veld van 14...

Tijdens de feesten 's avonds komen we veel oude bekende tegen. Marcel met Pa Ben SY Feeks, Renzo en Edith Tri Equinox, verder ontmoeten we veel nieuwe mensen, voornamelijk uit Nederland deze keer. Dat is weer eens wat anders, moeten we weer Nederlands leren.

Maandag 10 maart vieren we Rene's verjaardag, het avondje was erg gezellig. Rond vijf uur worden we op SY Genesis verwacht voor Rene's Happy Hour. Daarna gaan we met z'n zessen naar Skipjack's voor een etentje. We vieren een verjaardag en nemen tevens afscheid van iedereen. JoHo gaat de Carieb verlaten om via Puerto Rico, Bahamas naar de Oostkust van Amerika te zeilen. We gaan onze vrienden voor een hele lange tijd niet meer zien. Altijd weer een moeilijk momentje.
Dave en Lisa waren overigens niet mee, ze hebben ruzie. En die ruzie loopt wat uit de hand blijkt wat later.
Overdag hebben wij onze boot al klaargemaakt voor het vertrek van morgen. Laatste boodschappen gedaan, alles zeilklaar gezet.

Dinsdag ochtend vroeg staan we al te trappelen voor vertrek, we willen de brug opening van 08.15 pakken om naar de Nederlandse kant te komen. Daarna rond 11 uur door de Nederlandse brug naar buiten. Net voordat we ons anker willen ophalen, roept Lisa over de marifoon. Ze is totaal ontdaan, Dave heeft haar gisteren verlaten en is nog steeds niet terug, ze weet niet wat ze moet doen.
We pakken de brug opening naar de Nederlandse kant en zoeken daarna een ankerplaats, wachten nog maar even met naar buiten te gaan. Als JoHo veilig ligt gaan we naar SY Ke Ola Kai, Lisa is nogal overstuur en wij besluiten ons vertrek nog maar eens een dagje uit te stellen om haar te helpen, samen met Rene en Stacy. De hele dag staat in het teken van Lisa. De oplossing is de boot naar Amerikaans grondgebied te zeilen, de boot staat op haar naam en daarna zo snel mogelijk te verkopen. Ze is vreselijk bang voor Dave, wat alleen maar erger wordt als hij over de marifoon dreigt beslag te leggen op SY Ke Ola Kai. Een vermoeiende dag.
In de avond worden we uitgenodigd door LA en Susan voor een afscheidsetentje samen Rene en Stacy. Erg lief en dankbaar aanvaard. Morgen gaan we echt.

De dagen die volgend zijn fantastisch. Een beetje wind, de zee is relatief vlak en zo zeilt onze JoHo met 5 knoopjes op de Spinnacker door de BVI's, USVI's naar de Spanish Virgin eilanden om daar in te checken. De Spanish Virgin eilanden zijn onderdeel van Puerto Rico. Op de Spi komen we tussen de riffen door Ensenada Honda binnen op het eiland Culebra. We zijn geloof ik een van de weinigen die dat hebben gedaan.
In deze goed beschermde baai gooien we ons anker uit. Daarna meteen proberen te bellen met de Immigratie en Douane. Daar zijn ze hier (Amerikaans) nogal rigide in, alles volgens de regels... Maar helaas werkt telefoon hier niet, dan maar naar de buren die ook net zijn binnen gekomen. Zij bellen en met drie boten gaan we naar het vliegveld om in te checken.
In het begin verloopt het moeizaam, twee boten hadden niet ingebeld en oh-oh-oh-dat mag niet, maar uiteindelijk ontdooide deze meneer. Laat in de middag zijn we officieel in Puerto Rico.

Na een goede nachtrust gaan we lopend naar de andere kant van het eiland naar Playa Flamenco. Hier staan twee Sherman tanks, wel even zoeken maar uiteindelijk vinden we ze. John nog even brommen, hoezo German tanks (dat stond ergens op het internet), is gewoon Amerikaanse rommel hoor. Mensen checken hun verhaal ook niet -brommel-brommel...
Culebra en Vieques waren vroeger oefen-eilanden van het Amerikaanse leger. Rond 2001 hebben ze deze eilanden verlaten en werdt het openbaar gebied. Helaas zijn er nog steeds delen waar mijnen liggen of leger-restanten staan of liggen zoals hier bij Playa Flamengo.

Na een paar dagen Culebra zeilen we op ons gemakje naar Salinas op het vaste land van Puerto Rico. Op weg langs de zuidkust die bezaait is met kreeftenkooien, raken we er een. Laat die nou net met een slinger achter ons roer (!) verstrikt raken (hoe dat kon staan we nog steeds van te kijken). We proberen hem te verwijderen maar dat lukt niet echt, wel ziet John kans de lijn door te snijden vanaf het zwemplatform zodat het meeste gewicht en dus druk eraf is.
We besluiten door te zeilen, er staat goede wind maar de spi moet eraf, we lopen daarmee te hard (ruim 7 knoop) en John is bang dat dat het roer beschadigd. Dus op de Genoa verder met 5 knopen. Er is nog een nadeel, we kunnen onze motor niet gebruiken als we binnenvaren. Op zeil komen we dan ook de baai voor Saninas binnen en gooien daar maar ons anker uit.
John gaat via de dinghy kijken of hij de boei van de kreeftenkooi los kan snijden, dit is makkelijker dan verwacht. Binnen een mum van tijd is alles verwijderd en motoren we Salinas binnen.

In Salinas blijven we een tijdje. We hebben voor 5 dagen een auto gehuurt bij Hertz, duurder dan verwacht maar de lokale man had niets meer op dat moment.
Onze eerste dag is bedoeld voor shoppen, John zet mij af bij het grootste winkelcentrum van de Carieb. Heb al een lijstje klaar wat ik moet kopen. Hij gaat enroute voor nieuwe accu's. Ik heb van te voren het adres opgezocht en daar gaat hij. Na een aantal uren komt hij terug, geen accu's. Blijkt dat de routebeschrijving hem in de erg bijzondere wijkjes van San Juan bracht. Als blijkt dat hij er niet uitkomt, gaat hij de weg vragen aan een moeke. Moeke schreeuwt iets naar binnen en daar verschijnt een bloedmooi jong ding die hem weer op weg helpt. Er komen blijktbaar weinig blanken in deze buurt, John was echt een attractie. :-)
Uiteindelijk na twee uur rijden en zoeken blijkt het bedrijf op 500 meter van de Mall te zitten, om de hoek... En eenmaal bij het bedrijf blijkt dat ze niet de accu's hebben die hij zocht. Nu treed plan twee in werking, op advies van een wat oudere Britse motorcruiser zoeken we een Sam's club, een soort Macro, maar onderweg krijgen we een lekke band. Daarna blijkt dat ons rechter knipperlicht niet werkt en als klap op de vuurpijl blijkt blijkt dat we niet alleen zijn, onze auto zit vol met mieren en kakkerlakken die tegen schemering te voorschijn komen.
Op deze extra gasten hebben wij niet gerekend, brrrrrr...
Dan eenmaal bij Sam's blijkt dat ze geen 4 accu's hebben. Er wordt gebelt, een ander filiaal heeft ze wel. Je moet er wel wat voor over hebben, met een omweg rijden we naar de oostkant van Puerto Rico, eenmaal daar en de accu's in de auto, moeten we nog twee uurtjes terugrijden -met onze ongenodigde gasten. Niet echt een pretje.

De volgende dag hebben we eerste maar een nieuwe auto geregeld, gelukkig zonder problemen en zonder andere meelifters. We rijden via de toeristische route naar het noord-westen voor een bezoek aan de Arecibo Obstervatory. Dit is de grootste radiotelescoop ter wereld. De schotel is 305 meter in doorsnee, hier kan men o.a. de ionosfeer van de aarde en buitenaardse atmosferen bestuderen. Het museum is erg leerzaam en eenmaal buiten krijg je een overzicht over het geheel. Het project is best groot.

Dag drie staat in het teken van Oud San Juan, dit is een eigenlijk een klein eiland wat verbonden is met het vaste land door drie bruggen. Wij Nederlanders zagen al vroeg dat dit gebied wat te bieden had en probeerden dan ook in 1625 deze plaats te veroveren van de Spanjaarden. Dat was ons bijna gelukt, enkel met hulp van de lokale bevolking wisten de Spanjaarden de Nederlanders terug te drijven. Vandaar dat het fort dan ook flink verstevigd werd door de Spanjaarden in de jaren daarna.
Wij lopen eerst aan de buitenkant langs de stadmuur, daarna gaan we de stad zelf bewonderen. Het Fort San Felipe del Morro is erg indrukwekkend, erg stategisch gebouwd. Erg leuk weer eens lekker te lopen door 's lands geschiedenis (dat hebben ze hier).
Alles is mooi bijgewerkt, er hangt een echte Spaanse sfeer in de stad. Overal vind je terrasjes in de oud San Juan, echt Europees terwijl de rest van het land toch echt Amerikaans aandoet.

Dag vier nemen we de panoramische route van de oostkant tot halverwege het eiland. Na gisteren is lopen er niet bij vandaag, ben een beetje onvoorzichtig geweest, ik dacht gewoon nog dat ik achttien was. Heb mijn grote teen opengehaald aan een kanon, zou daar wel even op springen voor de foto, eindresultaat een bloedende grote teen. Normaal John zijn ding, nu mag hij lachen om mijn bokkesprong.
Dat betekend wel dat we vandaag lekker in de auto langs smalle wegen rijden, die soms spontaan ophouden om dat er een meer is overgelopen of de weg is afgezet vanwegen een landslide. Kronkelend omhoog door donkere bossen met hier een daar een uitkijkpunt (als je ze kan vinden). Een lekkere relax dag voor mij. John heeft gereden en was blij dat we op de boot waren, heel begrijpelijk, erg vermoeiend.

Op dag vijf gaan we naar El Yuque national forest. Vandaag moet er gelopen worden, gewonde teen of niet. We beginnen bij het bezoekerscentrum voor uitleg over het park met een korte film. Daarna gaan we met de auto naar verschillende punten in het park waar wandelpadden lopen. Er zijn verschillende watervallen te zien, leuk maar wij zijn verwend en vinden ze niet erg indrukwekkend.
Het is erg druk in het park en dat is te zien bij de grootste waterval, zoveel mensen hadden wij nog niet gezien tijdens onze reis in de natuur. Wel gezellig, onderweg wordt er wat afgebabbeld. Na een dag in het park gaan we er weer vandoor. Nog even de laatste boodschappen doen. Ik denk dat de boot nu wel bijna zinkt, nu we iedere dag karren vol aan boord hebben geladen. Oh nee, het is een stevige zware monohull, geen cat- of trimaran...
Wij zullen niet verhongeren of verdorsten.

De dagen die volgen verblijven we nog in Salinas. Internetten en de boot klaarmaken voor het volgende deel; Turks en Caicos en Bahamas waarmee we de oude SailAdventures gids gaan updaten.