Oktober 2012

Na een week van aktiviteiten op het eiland Carriacou (Grenada) nemen we voorlopig afscheid van Rene en Stacy, SY Pipe muh Bligh, en van Dave, SY Ke Ola Kai. Het afscheidsetentje wordt op de Pipe gehouden en Stacy heeft weer als van ouds voor een super-maaltijd gezorgd. Zij gaan terug naar Grenada waar ze tot begin december blijven. Wij gaan langzaam door naar boven, richting St.Maarten.

Vrijdag 4 oktober vertrekt JoHo uit de baai van Tyrrel nadat we zijn uitgecheckt. We zetten zeil en met een zuidoosten wind gaat onze JoHo als een speer. In een mum van tijd zijn we in de baai van Chatham. Bij binnenkomst zien we dat er meer boten voor anker liggen dan de vorige keer, maar gezien de baai behoorlijk groot is is er plaats genoeg. Deze baai is prachtig groen met hoge scherpe bergen, er is dus wel weinig wind. We genieten van de vogelgeluiden, de schildpadden die af en toe hun koppies laten zien en het zacht kabbelende water.

Na twee dagen laten we Chatham voor wat het is en zeilen we richting noord-oost. We hebben goede wind en besluiten daarom in een keer door te zeilen naar het eiland Bequia. Het wordt een mooie dag, strak blauwe lucht en zeeconditie die er mag zijn. We varen tussen de eilanden en rotsen door en komen eind van de middag in de admiralty baai van Bequia aan (je spreekt het overigens uit als backway). Ook hier zijn we al eerder geweest.
Als eerste kijken we op internet naar het weer, dat was namelijk weer een paar dagen geleden en we zitten nog steeds in orkaanseizoen. We zien een front bij de Kaap Verden liggen met een 30 procent kans op een orkaan. In plaats van de volgende dag door te zeilen naar Kees en Anja op St.Lucia besluiten we hier toch maar een paar dagen te blijven om dit front in de gaten te houden.
Op woendag 9 oktober komen Richard en Krickett, SY Crazy Krickett, naast ons ankeren, in de middag wordt er onder het genot van een borrel en wat hapjes aan boord van JoHo de plannen voor de komende tijd besproken. Het weer is natuurlijk het grootste gesprekspunt. Na wat wikken en wegen besluiten we dan toch noord te zeilen, we hebben nu zo'n mooie zuidoosten wind.

Heeeel vroeg in de ochtend op donderdag 10 oktober gaan we anker op, wat een heerlijk gevoel weer lekker onderweg te zijn. Dit gevoel hebben we afgelopen maanden gemist. In het donker passeren we het eiland St.Vincent, we stoppen hier niet. Dat is een bewust keuze, er worden veel overvallen op zeilen boten gepleegd in en rondom dit eiland. En hier zijn ze niet vies van een beetje geweld.
Eenmaal achter het eiland valt de wind totaal weg, we slingeren ons ijzeren zeil aan en zo tuffen we langs St Vincent onhoog. Na St Vincent staat er weer een windje en zo zeilen we verder met uitzicht op de Pitons van St Lucia, het volgende eiland in de reeks. In de middag varen we Marigot Bay op St Lucia binnen, we worden al door Kees, Cat Tokeh Baroe, in zijn dinghy verwelkomd. Het anker zit er koud in als Kees en Anja even bij komen praten aan boord van JoHo. Was weer een tijdje geleden dat we elkaar hadden gesproken. Lekker in onze kuip samen keuvelen en s'avonds in de bar aan land een happy hour, natuurlijk samen met Kees, Anja en internet.
We bekijken met z'n allen het weer, het front is toenomen tot 50%. Dat is voor ons genoeg om nog even hier te blijven.

Het regent, het valt met bakken eruit, tussen de buien door gaan we naar Kees en Anja voor koffie en gezelligheid. Na een flinke bui met veel wind lijkt het wel of onze JoHo aan het krabben is. John gaat even een kijkje nemen en verplaatst de boot, het anker lag inderdaad op een zandplaat, rots eronder, dat hield niet in de harde buien. Na kort beraad besluiten om de volgende dag naar Rodney Bay door te varen. Vanaf daar heb je een betere hoek om naar Martinique te zeilen en Martinique is ons doeleiland, lekker inkopen en bevoorraden.
Kees en Anja zwaaien ons op zaterdag 12 oktober uit, we zien elkaar over een aantal dagen weer in Martinique. We zetten zeil en zeilen dicht langs de kust van St Lucia richting Rodney Bay. Het is halverwege de ochtend als we bijna in Rodney bay zijn, maar het ziet er naar uit dat de wind uit de goede hoek blijft waaien. We gaan daarom meteen door naar Le Marin, maar het wordt geen plezierreisje.
JoHo ploegt door de golven die nog NoordOost staan, 3 tot 4 meter hoog en kort (7s), daarbij redelijk hoog aan de wind naar Martinique. Niet dat de wind nu ineens verkeerd staat, maar we worden flink opzij gezet door een forse stroming, dus moeten we 30 graden! hoger insturen dan de lijn ons voorstond. En dan wordt halve wind ineens aan de wind (en lekker ruim 6 knopen 4 knopen...) tegenstroom dus.
Voor de niet-zeilers onder onze lezers, het is nu simpel gezegd maar de vraag of we Le Marin op zeil kunnen bereiken. En dat blijkt, de laatste 3 mijl moeten we met de motor corrigeren. Net als de vorige keer ligt Le Marin vol met (meerendeels verlaten) boten, in marina's, op mooring en voor anker. Duizenden zeilboten, wat een gezicht.

Hier blijven we voorlopig. De Franse eilanden bevallen ons altijd goed, gezellig, lekker eten, mooie ankerplaatsen, veilig. Als eerste gaan we de boot bevoorraden met lekkere dingen (wijn, bier, kaas). Daarna regelen we allerlei zaken voor onze korte trip naar Nederland (via Parijs). Door omstandigheden hebben we toch maar besloten om voor een kleine 2 weken naar Nederland te gaan.
Betaalbaar ook van hieruit. Niet in de laatste plaats omdat onze boot op anker achter kan blijven, ze wordt in de gaten gehouden door Kees en Anja.
Op 25 oktober vliegen we naar Parijs, waar we de volgende dag aankomen. Onze auto staat al klaar en voor we het weten rijden we Parijs al weer uit. Het is fijn om onze families weer te zien.

De tijd in Nederland is deze keer erg kort en we hebben nogal wat zaken te regelen. John moet voor afrondende en nieuwe zaken rond en mijn taak zijn de (reis)papieren die geregeld moeten worden. Zoals altijd gaat daar veel tijd in zitten. Voor je het weet is de week al weer om.
Gelukkig genieten we naast al die bezigheden ook weer volop van Nederland, vooral ons thuisfront en alles en iedereen. Dat is voor ons de hoofdzaak, genieten van alles wat we doen, dat maakt het leven mooi en de moeite waard. Of zoals opa al zei, een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.