Maart 2012

Op 1 maart is het dan zover, anker op en gaan. JoHo heeft 8 maanden in Aruba gelegen dus wordt het tijd haar weer eens wat beweging te gunnen. Onze oude dame is niet van haar stuk te brengen als we het rustige vaarwater rond Aruba inruilen voor hoge zeeen met flink wat wind, ben ik even blij dat ik een zeeziektepil heb ingenomen. We wisten dat het de eerste twee dagen bikkelen zou zijn en dat is het ook, het duurt zelfs bijna 4 dagen. Op de rustige momenten pakt ik mijn camera en film wat wij ervaren zo op de Caribische zee.
Na vier dagen hakken in de kolkende massa met veel tegenstroming zien we de kust van Puerto Rico, Salinas.

We besluiten op 5 maart snel even een pitstop in Salinas te maken om onze diesel en bezine voorraad weer aan te vullen, dit zullen we hard nodig hebben volgens het weerbericht. Na het bevoorraden van JoHo met brandstof en een heerlijke goede nachtrust vertrekken we de volgende ochtend weer. We beginnen op motor, er staat bijna geen wind, we hijsen wel het grootzeil voor stabiliteit en constateren dan dat er een een breuk in onze giek zit. gelukkig zijn wij in het bezit van een zware, lange genuapaal die we nooit gebruiken omdat ze niet gebruiksvriendelijk is. Deze paal wordt als een spalk tegen de giek bevestigd, deze contructie moet het tot St Maarten houden.
Net op tijd hebben we dit klusje geklaard, de wind steekt op. Nu hebben we niet alleen enorme stroming maar ook nog eens de wind tegen. JoHo ploetert uren door deze zee maar er is bijna geen vooruitgang. We maken de beslissing om toch maar even te stoppen totdat het rustiger wordt. de zeekaart was al door ons van te voren goed doorgenomen en we wisten waar de dichtsbijzijnde ankerplaats was. Orroyo is de plaats, we varen dicht langs het haven maar zien dat we hier niet kunnen ankeren. We worden direct opgemerkt door de kustwacht op het land. Ze volgen ons met hun auto om kijken wat we van plan zijn. Net voorbij het plaatsje droppen we ons anker. Hier blijven we tot vannacht. In de nacht krijg je namelijk landwind, deze wind blaast uit het noorden wat perfect voor ons is. Onze koers is oostelijk. JoHo ligt rustig op anker, ik kook en daarna doen we een hazeslaapje. John gaat als eerste, ik blijf nog even buiten en wordt getrakteerd op een dramatisch mooie zonsondergang.

Het is nacht, wij staan op om te vertrekken. Navigatielichten aan, de klok heeft 1 uur aan. Wind komt uit de goede kant, we kunnen er zelfs op motorzeilen. Anker op, even nog langs de riffen varen en daarna kunnen we koers zetten. Die nacht wordt vanuit het niets drie keer een schijnwerper op onze JoHo gezet. Eerste is het vreemdelingenpolitie, daarna de douane en als laatste de kustwacht. Tot drie keer toe vragen ze wie we zijn, waar we naar toe gaan, namen etc etc. Maar aan boord komen ho maar, waar zijn toch die echte mannen gebleven die bij golven van 2-3 meter een jacht onder vol zeil gewoon boarden... Hier niet in ieder geval.

Na deze nachtelijk onderbrekingen wordt het het langzaam licht en we passeren de Spaanse maagdeneilanden. Soms hebben we wind, maar de meeste tijd staat ons ijzeren zeil (de motor) te brommen. Eind van de dag verlaten we de Amerikaanse Maagdeneilanden, we besluiten door te varen zolang het nog rustig is met het vooruitzicht morgen in St Maarten aan te komen. De nacht is rustig met een heldere sterrenhemel, laat in de nacht komt er een maantje bij. Doordat er bijna geen wind staat is het in de Anegada Passage erg rustig, ook weinig tegenstroming en hierdoor schieten we lekker op. Na mijn wacht neemt John het over, voor hem is het minder rustig. Overal duiken ineens vissersboten op, te vissen in de normaal woelige banken in deze passage. Hierdoor moeten we meerdere malen onze koers aanpassen. Nog even is spannend of we op vrijdag 8 maart zouden aankomen, er was vanaf 06:00 wind vanuit het oosten, maar deze bleef bij 5-10 knopen. Rond half vijf gooien we het anker uit in Baie de Marigot om hier te wachten op het openen van de brug aan de Franse kant, St Maarten we zijn er na 7 dagen!

On-Frans, de brug gaat om precies 18 uur open, we hadden al contact met Pat en Darnell gekregen over de marifoon. Die weer de rest van onze vrienden groep hadden ingelicht. We zijn net de brug door of daar komen Pat en Darnell in hun dinghy met een drankje in hun hand ons al verwelkomen. Ze hadden zelfs al een ankerspot voor ons gevonden. Amper het anker uitgegooid of een voor een komen onze vrienden langs. Tijd voor een borrel aan de kant en bijpraten, super gezellig.
Nog doodop van onze reis sluiten we de avond af met dinner op s/y Island Dream om die nacht als ossen te slapen op een stil liggende JoHo.

Het is zaterdag 9 maart, wat is toch heerlijk om vrij te zijn. Vandaag staat het inchecken (aan de Franse kant) op het programma, dit is een fluitje van een cent. Daarna gaan we naar een bootvlooienmarkt waar John 2 salvage-self-tailing-winches van Pat koopt. Hier zien we de rest van de groep ook weer en maken plannen voor de avond. Ik ben voor het eerst van mijn leven landziek, alles draait en beweegt, mijn maag draait zich hierdoor om. Wat krijgen we nu, buiten zeeziek nu ook landziek....
In de middag lig ik op bed, twee keer heb ik met mijn maaginhoud de vissen blij gemaakt.

Zaterdagmiddag gaat John onderdelen voor de boot halen, daarna ga ik even mee om verse boodschappen te doen. Tegen de avond gaan we naar een verlaten bar in de buurt van de internationale (NL-kant) luchthaven, iedereen brengt zijn eigen spullen mee. Veel zeilers verzamelen zich hier die avond. We komen oude bekende tegen als Steve (Christiana Pearl) en Adrian en Sam (Blue Moon), verder nog een aantal mensen die we in de Canarisch dan wel in de Kaap Verden vluchtig hebben ontmoet.
Ook zijn er nieuwe ontmoeting zoals met Dave en Lisa (Ke Ola Kai), Jackie and Ian (Blackthorn Lady), Pat en Lucy en hun uit Canada overgevlogen vrienden. Met een deel gaan er naar Little Jerusalem, DE SHOARMA tent van St Maarten. Ik twijfel nog of ik een broodje zal nemen maar de geuren maken het al uit voor mij. Na dit overheerlijke broodje zijn al mijn maagproblemen verdwenen en wat hebben we weer een lol... Lisa probeerd op de bull te klimmen maar komt er niet snel op, hilarisch.
We ontmoeten Lucy en Pat (Illusions) met hun vrienden Luc en Jo-Anne bij een bar. John komt niet meer bij als een aangeschoten Jo-Anne door Rene wordt overgehaald om haar slipje uit te doen (hij zegt, dan mag je als meisje gratis op de bull... en ze doet het!!). Rond 1 uur in de nacht breken we op en wordt het tijd voor ons schoonheidsslaapje.

De zondag wordt niet veel rustiger. Om 14 uur vertrekken we met iedereen naar el Torro een bar aan de Nederlandse kant voor Open Mic (jam-sessie). Troy (Storyville) en Pat (Island Dream) hebben hun instrumenten al klaar liggen en spelen vandaag een stukje mee. John durft nog niet :-). We zingen met z'n allen mee, zelfs de tafels worden onveilig gemaakt met onze dans.
Tussendoor even internetten om bij te blijven, De drank vloeit rijkelijk, ik ben de enige zwaar verslaafde non-alcoholic coke drinker, maar dat wil zeker niet zeggen dat ik minder lol heb (zelfs meer, ik maak het bewust mee!).
Tegen zevenen worden we weer verwacht op Island Dream voor het verjaardagfeestje van Rene en Deana. Gelukkig heb ik me in de ochtend voorbereid, de twee flessenposten als kado's zijn klaar en voor deze Mexicaanse avond had ik het makkelijk, Tortilla chips met zelfgemaakte Salsa en Guacemole dip. Iedereen heeft iets gemaakt, er is zelfs een verjaardagstaart voor Rene en Deana. We zingen in alle talen Happy Birthday en hoe later op de avond hoe gekker de groep wordt.

Maandag staat in het teken van een verjaardagsdinner op de kant en afscheid van Deana, Troy (s/y Storyville) en Stacy (s/y Pipe muh Bligh). Vroeg in de ochtend komen eerst Jackie en Ian (s/y Blackthorn lady) even kijken naar onze buitenboord motor van 6HP die te koop staat, daarna is het de beurt aan Arthur (die we nog van de Azoren 2009 kennen) om een quote te geven voor schilderwerk aan het dek en de kuip. Met Darnell ga ik nog even shoppen en de lunch wordt toevallig met de mannen gedaan (die door gebrek aan wind niet konden kiten) bij de McDonalds. En zo is de dag alweer om.

De rest van de week staat in teken van klussen aan JoHo (ze heeft veel geleden deze trip), happy hours (bier voor 1$!), leuke dingen doen met oude en nieuwe vrienden. Aan het einde van de week heeft JoHo een nieuwe giek, gemaakt uit onze oude spinnakerpaal, beslag en restmateriaal van de oude giek. Verder is de boot bijna gestript en afgeplakt voor het schuur en schilderwerk van Arthur. Tickets zijn geboekt voor Aruba (werk roept, verplichting of afleiding, wat een moeilijke keus).
Iedere dag eten we buiten de deur, chinees, shoarma, tapas, een super lekkere lunch in St Martin met broodjes kroket en gebak. De afgevallen kilo's van de reis zitten er ook zo weer aan. We leven het leven maximaal, over een paar dagen zitten we weer in het werkregime in Aruba voor 5 weken.

Dinsdag 19 maart, vandaag vertrekken we met Insel air terug naar Aruba. Alles aan boord van JoHo wordt nog een keer nagekeken. Arthur komt voor de laatste keer langs voor details. Om 14 uur komt Rene (Pipe muh Bligh) ons oppikken met zijn dinghy om ons naar het vliegveld van St Maarten te brengen.
24 april vliegen we terug naar onze JoHo om haar uit de orkaan-zone te brengen. Dan heeft ze dan een nieuw jasje en ligt er een nieuwe stoffen kap klaar, als alles volgens plan verloopt dan. JoHo ligt nu veilig aan een mooring en Arthur en Rene houden haar in de gaten.

Op het vliegveld blijkt onze vlucht vertraging te hebben, hierdoor missen we onze connected vlucht van Curacao naar Aruba. Niemand weet wat er gebeuren gaat, Antilliaanse Communicatie (=geen enkel woord van de vliegmaatschappij) en dus onstaat er lichte beroering onder menig passagier. We laten het gelaten over ons heen komen, we kennen het ritueel intussen.
Na een vertraging van 3,5 uur komen we alsnog op Curacao aan. Insel heeft de laaste vlucht naar Aruba vastgehouden en zo komen we alsnog laat op Aruba aan. Nu even een paar weekjes hard werken en dan zeilen we weer. Ditmaal met als eind bestemming Trinidad-Tobago, waar de onderkant van de oude dame een nieuw laagje gaat krijgen. "IJs en weder dienende" zoals John dan altijd zegt.