April 2012

We blijven iets langer in de Simpson Bay Lagoon dan de bedoeling is en hebben vol op lol met onze Amerikaanse vrienden. Maar op 02 april is JoHo wel de enige boot van de groep die door de Franse brug naar Baie de Grand-Case gaat. Lekker weer eens zwemmen in kristalhelder water en genieten van een andere omgeving. De groep beloofd voor de laatste Mardi naar Grand-Case te komen, wel met de bus of taxi, maar toch.
Op dinsdag is er een zogenoemde Mardi in Grand-Case, dit is zoiets als een braderie. Overal vind je kleine stands met lokale spullen, eetgelegenheden en een optocht. De groep komt met de bus en wij pakken de dinghy naar de kant. Bier vloeit rijkelijk en het eten is zoals op alle Franse eilanden verrukkelijk. De optocht is erg boeiend, vooral de mannen komen aan hun trekken. De dames zijn gebodypaint of hebben weinig om het lijf, bijzonder kleurrijk zullen we maar zeggen. Later op de avond gaat onze groep in aangeschoten toestand terug naar de lagoon, we bieden nog een slaapplaats op JoHo aan maar ze willen allemaal terug naar eigen boot. De volgende dag geeft niemand thuis, hoe zou dat toch komen...

Wij besluiten nadat we het weerbericht hebben gehoord terug de lagoon in te gaan. Ze verwachten een swell van ruim 3 meter en de wind vanuit de verkeerde hoek, dat wordt geen Anguilla voor ons en ook de huidige baai is dan geen pretje. We gaan nog wel even een baai verder om nog eens te zwemmen en John probeerd zijn nieuwe vlieger uit op de kant.
Bijtijds varen we terug naar Marigot Bay, waar we moeten wachten op de opening van de Franse brug. Eenmaal terug in de lagoon gaan we weer door met waar we gebleven zijn, happy hours, shaorma eten en heel veel lol met Pat, Darnell, Deana, Troy, Rene en Stacy.

Het is weer eens pasen op 8 april en dus krijgt John zijn paasontbijt met natuurlijk een geschilderd eitje erbij. Als extraatje heb ik chocolade paaseiren op de kop weten te tikken, fout maar wel lekker. 's Middags gaan we met de groep naar het hotel waar Rene's moeder verblijft. Iedereen heeft iets gemaakt voor het dinner. Ik ben de koningin van de toetjes met twee zelf gemaakte paas cake's.
Die middag genieten we met z'n allen uitgebreid van het zwembad, het lijkt wel vakantie. Eind van de middag wordt de "potluck" zoals die Amerikanen dit iedereen-brengt-wat-mee-dinner noemen in gereedheid gebracht. Het wordt smullen met gevulde eieren vooraf, het hoofdgerecht bestaat uit kalkoen met cranberriesaus en ossenhaas met mosterdhoningsaus en niet te vergeten de bijgerechten. Mijn toetjes zijn tot op de kruimel opgegaan, wat een geslaagde dag.

De dagen die volgen genieten we nog meerdere keren van het zwembad en mogen we om de beurt de wasmachine en droger in het appartement gebruiken. Rene en Stacey, hartelijk dank voor deze ongebruikelijke luxe, ben ik erg blij mee. Wassen aan boord gaat wat minder soepel (en het water is veel minder ruim voor handen).
De Italiaanse "potluck" avond is tevens onze afscheidavond. Wij gaan er na bijna vier weken St Maarten maar weer eens van tussen. We weten een ding zeker, Vera Lynn zong het zo mooi; ''We'll meet again, don't know where don't know when, but we sure know that we will meet again...", er vloeit hier en daar een traantje, wij hadden een fantastische tijd met oude en nieuwe vrienden uit the US (en natuurlijk de oorspronkelijk Nederlandse Rene).

12 april, om precies 9 uur gaat de Nederlandse brug in St Maarten open en varen wij een rollerige Simpson baai in, zo gauw het kan wordt dan ook de genua uitgegooid en zetten we koers naar Saba. We worden voor de laatste keer opgeroepen op de marifoon door onze Amerikaanse vrienden voor een laatste groet, verderop in de baai staat Karel op zijn boot ons uit te zwaaien, het vaste vertrek-ritueel lijkt het wel.
JoHo kiest het ruime sop en zeilt op haar gemakje naar het volgende avontuur. We hebben goede wind en in een kleine vijf uurtjes belanden we in Well's baai op het Nederlandse Saba. Er staat een behoorlijk swell als we het anker uitgooien en de mooringen zijn allemaal bezet. Mag de pret niet drukken, John dropt het anker vlak voor de kust op een stukje van 10 meter (de rest is bodemloos). We gaan voorlopig dan ook maar niet naar de kant, eerst maar eens kijken of het anker het houdt.
Het wordt een rollerige nacht.
De volgende dag staan we vroeg op om aan land te gaan, maar de swell die er staat zorgt ervoor dat we nergens met de dinghy aan land kunnen zonder een nat pak te halen en of de dinghy te beschadigen of verliezen. Teleurgesteld varen we maar terug naar JoHo en besluiten dan niet nog zo'n nacht op anker te blijven. De motor wordt aangezwengeld en we tuffen langs de hoofdplaats, waar het al net zo erg of erger is met de swell, dus we gaan door naar het volgende -Nederlandse- eiland, Statia.
Er staat bijna geen wind, het beetje dat er staat krijgen we op de neus. We komen voor in de middag in Oranje stad op St Eustatius aan. Hier gooien we het anker uit en pikken later ook een mooring op, zodat we na een kleine lunch aan boord de kant op kunnen. Later wandelen we op ons gemak de steile weg omhoog naar het Fort Oranje, terwijl de lucht betrekt.
De eerste druppels beginnen te vallen als we bij het fort aankomen, maar het is (nog) goed te doen. Het 17e eeuwse, goed onderhouden fort staat in de bovenstad. Terwijl we het fort bezichtigen wordt de hemel langzaamaan echt pikzwart. Het trekt onze kant op en we genieten maar kort van de pitoreske huizen buiten het fort voordat de hemel openbarst.
We schuilen in een Chinese bar, biertje erbij en maar wachten. Maar na een tijdje zijn we het beu, het is dan wel een Chinees tentje maar het bier is lauw (niet ijskoud als bij de Chinees op Bonaire) en het regent nog steeds wel, maar niet meer zo hard.
De straten zijn snel stromende riviertjes geworden en we waden op onze teenslippers langzaamaan door het water terug naar de boot. De regen houdt aan tot in de nacht, en wanneer de wind het totaal laat afweten is onze ankerplaats een hel. Zelfs John is het rollen spuugzat en nog voor de schemer overgaat in daglicht vertrekken we op motor naar het volgende eiland. Wel een beetje jammer, maar gelukkig hebben we hier wel wat van het land gezien.
We varen het hele stuk naar St.Kitts op motor en passeren vlak voor de hoofdstad SY ZsaZsa, er volgt een korte begroeting over de marifoon en na het weerzien gaat ieder zijn eigen weg, wij richting ankerbaai en ZsaZsa richting St.Eustatius. We passeren de hoofdstad Basse-Terre en zien dat daar de ankerplaats door de inlopende swell domweg niet veilig is en varen door naar een rustiger ankerplaats. Zo wordt Whitehouse bay de ankerplaats op St Kitts waar we het komende slechte weer gaan afwachten.
Ze voorspellen namelijk heel veel wind.

En inderdaad, die wind komt er. We liggen een aantal dagen met ruim 30 knopen wind verwaaid in Whitehouse bay. Als we zien dat we goed liggen besluiten we een wandeling te gaan maken. We volgen de weg langs de salina waar in de toekomst een marina komt. Overal zien we apen wegschieten, ze zijn best groot. Met mijn camera in de aanslag lopen we naar cockleshell beach zo'n 5 kilometer verderop. Ik probeer de apen op de foto te krijgen maar ze zijn me telkens te slim af. Ze zitten op de weg en kijken je aan, maar op het moment dat je een foto wil gaan maken schieten ze de bush in. Het moment dat je dan de plek bent gepasseerd waar ze in het groen zijn verdwenen en je denkt dat je ze niet meer gaat zien, komen ze achter je rug weer de weg op. Ze lachen je nog net niet uit...
Grrr...
In Cockleshell beach zien we dan eindelijk zo'n aap die blijft zitten, hij is meer geinteresseerd in het voedsel dan in ons. Ik krijg dan toch nog mijn kans, mooie foto's en een filmpje zijn het eindresultaat. Bij de Reggea bar iets verderop stoppen we zodat we ons kunnen voorbereiden op de terugweg. We zien voordat we de bar aan doen een inmens groot varken, zo groot heb ik ze nog nooit gezien. Ik zet John naast het grote(re) varken en maak een foto onder het mom; soort zoekt soort.
Tijd voor een koud drankje en een snack, beloning voor de pose...
:-)
Op de terugweg zijn de apen verdwenen, eenmaal op de boot pak ik een reisgids en lees dat deze apen meerkatten worden genoemd. Ooit is deze diersoort als huisdier door een Franse bewoner meegenomen naar zijn plantage. Zoveel eeuwen later lopen deze afstammelingen vrij rond op St Kitts, voor hoelang nog is de vraag. Oprukkende bebouwing vormt een enorme bedreiging voor deze diertjes, er gaan geruchten dat ze in het noorden worden afgeschoten omdat ze overlast bezorgen in de bewoonde gebieden.

Onze laatste avond in Whitehouse bay brengen we door op MV Cross Seas, bij Dave een Amerikaan die we in St Maarten hebben ontmoet. Jenny en Kevin van SY Vagabundo zijn ook uitgenodigd en we genieten van elkaars gezelschap en Dave's zelfgemaakte soep.
Na het eten voeren we verhitte discussies over de wereldpolitiek, altijd een dankbaar onderwerp. Ongelooflijk hoe anders een Europeaan denkt ten opzichte van een Amerikaan, en dan is er nog een enorm verschil in de UK Engelse en Amerikaans Engelse taal (Jenny is namelijk een Brit, altijd leuk om die in een discussie met Amerikanen erbij te hebben). Hierdoor krijg je onverwachte verwarringen.

Na een aantal dagen op anker in St Kitts is het weer wat rustiger en gaan we weer op weg. We zeilen naar Antigua voor de Classic Yacht Regatta, onze bedoeling is naar Jolly Harbour te zeilen, maar wind en stroming zet ons wat naar beneden en we gaan wat sneller dan verwacht, waardoor we in een klap zo goed uitkomen dat we naar Falmouth Harbour kunnen zeilen. Ook best, dan hoeven we dat stuk morgen niet te doen.
Bij binnenkomst in Falmouth worden we over de marifoon opgeroepen door SY Bo. Dat is weer een tijdje geleden, we zijn meteen uitgenodigd aan boord bij SY Friends waar we onder het genot van een drankje en een hapje elkaar tot in de late uurtjes weer helemaal bij praten.

De dagen die volgen staan in het teken van de Classic Yacht Regatta. We gaan met de hele Nederlands groep, bestaande uit SY Friends, SY Lola, SY Tahira en wij van SY JoHo aan boord van SY Bo kijken naar de start.
Bouke is de stuurman van SY Bo en zij zorgt ervoor dat we prachtige plaatjes kunnen schieten en zelfs kunnen filmen ondanks de enorme swell die er staat. Wel komt mijn maag regelmatig in opstand maar ik hou alles gelukkig binnen, dit is helaas niet het geval voor Annemiek, zij voert de vissen van Antigua. Aangezien wij van SY JoHo dus de enigen zijn die niets van Regattas weten worden we even in een spoedcursus door Bouke bijgespijkerd. Als secretaris van een zeilclub weetn zij wel van alle regeltjes en dat maakt het geheel voor ons niet alleen leerzaam, maar ineens ook veel leuker, je ziet nu wat er gebeurd door een heel andere bril.
Na afloop van de dag besluiten Lola en Tahira te blijven. Tahira blijft aan boord van JoHo slapen en de Lola wordt bij Friends ondergebracht. Gezellig om de groep weer eens zo goed als helemaal compleet bij elkaar te hebben. De avond gaan we naar een feest op de wal, dat helaas letterlijk in het water valt. Het regent pijpestelen en de muziek start pas heel laat, wij zijn dan al weer terug op de boten.
In de volgende avonden is er volop feest, vanaf laat in de middag, er zijn stands, info avonden en natuurlijk veel muziek. Jammer dat dat die eerste dag niet het geval is geweest, maar we genieten iedere avond, soms met de Jenny, Kevin en Dave, dan weer met Ronne en Bouke en de kids.

Tussentijds heeft John altijd wel wat mail en telefonisch contact met mogelijke opdrachtgevers voor wat interim opdrachten, voor als er zich een mooie passende opdracht voordoet om de scheepskas wat te spekken. Nu lijkt het erop dat er voor John een serieuze opdracht op Aruba in het verschiet ligt met een datum van ingang ergens in juni. Ondanks enkel een telefonische bevestiging besluiten we hierop terug naar St Maarten te varen, de boot te bevooraden om ineens door te kunnen varen naar Roques/Avis/Bonaire ergens eind mei indien van toepassing.

Van Antigua gaan we in een nachtelijke tocht terug naar St Maarten. De Nederlandse groep volgt ook langzaam en in St Maarten zien we ook onze Amerikaanse vrienden weer. Het wordt weer als vanouds, lekker eten, veel happy hours en natuurlijk vieren we Koninginnedag in St Maarten.
De nieuwe plannen zijn nu om de BVI's aan te doen, waarna we mogelijk dan in een ruk naar beneden zeilen. De bedoeling is wel een pitstop op de Venezuelaanse eilanden voor Bonaire te maken, dan een paar dagen Bonaire te doen om uiteindelijk in Aruba uit te komen. Maar dat is ijs en weder dienende natuurlijk, dat is het zeilers- (en ondernemers-) leven.